Dwa słowa o historii:
W XVII wieku Japońscy najeźdźcy zabronili mieszkańcom
Okinawy używania takich broni jak noże, szable, włócznie.
Brak dających się przetworzyć metali był drugą przyczyną niedstatku
broni w Okinawie, czynniki te wpłynęły na rozwój Sztuk Walki: Karate oraz Kobudo.
Większość broni kobudo było narzędziami rolniczymi przekształconymi
w skuteczne narzedzia samoobrony.
Typowymi przykładami są NUNCHAKU, BO, TONFA
Nunchaku pierwotnie było odpowiednikiem cepa do młócenia zboża,
tonfa była uchwytem mocowanym w otworze kamienia młyńskiego
służącego do mielenia ziarna, natomiast "bo" pierwotnie nazywał się tenbin
i był kijem używanym do przenoszenia na barkach wiader z wodą...
TONFA
Historia tonfy
Pierwsze informacje o użyciu tonfy sięgają XVII wieku i pochodzą z Okinawy. Pierwowzorem tego oryginalnego przyrządu był zwykły drewniany uchwyt mocowany w otworze w kamieniu młyńskim do mielenia ziarna. Z czasem do treningu zaczęto używać wyprofilowane z drzewa dębowego 45 cm bronie. W okinawańskim Kobudo stosuje się dwie tonfy, gdzie jedna zazwyczaj służy do blokowania, a druga do atakowania. Inne sztuki walki zaadaptowały techniki tonfy w ramach swoich technik, modyfikując je. W Viet Vo Dao odpowiednik tonfy nosi nazwę Moc Can. Techniki podstawowe niewiele różnią się od pierwowzoru, inne natomiast są kata i taktyka walki. Uniwersalność tonfy została wykorzystana w policji. Zresztą kilka tradycyjnych broni znalazło zastosowanie w pracy służb mundurowych m.in. tambo, yawara. Tonfa, któraj używa się obecnie w służbach mundurowych różni się od swojego pierwowzoru wielkością, ciężarem oraz tym, że w prewencji stosuje się tylko jeden przyrząd. Tak więc taktyką walki i niektórymi technikami różnią się od siebie.
Tonfa policyjna
Jednym ze środków przymusu bezpośredniego jest od kilku lat tonfa. Wzór, który używa się dzisiaj w służbach mundurowych został opracowany w latach 70 - tych przez amerykańskich ekspertów policyjnych Lon. R Anderson oraz Paul. D Starret. Ten typ pałki (wzór PR - 24) zyskał i nadal zyskuje sporą rzeszę zwolenników. Na przykład we Francji istnieje stowarzyszenie o nazwie French Formation of Tonfa Security - FFTS, której zadaniem jest szkolenie służb mundurowych wyposażonych w ten przyrząd. Alan Formaggio człowiek, który stworzył całą koncepcję nauczania TS rozwinął i zmodyfikował amerykańską metodykę nauczania tonfy.
NUNCHAKU
Nunchaku było zrobione z dwóch kawałków twardego drewna połączonych linką zrobioną z włosów końskiego ogona (dzisiaj pałki połączone są linką lub łańcuchem.) Z racji swojego niepozornego wyglądu nunchaku było brane za zabawkę lub nieszkodliwy zestaw pałek.
W sytuacji samoobrony, te niepozorne pałki mogły być używane do pchnięć, blokowania, uderzenia, wyłamywania, ściskania. Z powodu skuteczności sztuki kobu-do, już pierwsi karatecy z Okinawy włączyli ją do karate, tak że dzisiaj spotykamy wiele identycznych ruchów w obydwu sztukach. Z tego powodu jest bardzo ważne, by student nunchaku posiadł wiedzę o podstawach karate.
SAI
Sai, inaczej "róg śmierci", jest bardzo często wykorzystywaną dzisiaj bronią przez szkoły karate.
Jest to broń krótkiego zasięgu, bardzo przypominająca trójząb, zwykle wykonana z żelaza i mierząca od czterdziestu do sześćdziesięciu centymetrów długości.
Chociaż na pierwszy rzut oka wygląda jak bardzo krótki miecz, jej wierzchołek jest tępy. W około jednej trzeciej odległości od dołu trzonu przeciwległe umieszczone są dwa kolce, które służą do trzymania broni. Używając sai, zwykle w parze z drugim sai, można było zabić lub okaleczyć przeciwnika ciosem w kark lub pchnięciem w gardło albo oczy. Koniec rękojeści sai był często używany do uderzenia w newralgiczne punkty lub skronie. Są tylko dwa podstawowe sposoby trzymania sai -jeden to trzymanie go ostrzem zwróconym na zewnątrz, drugi z ostrzem skierowanym do wewnątrz. Dziś używane przez karateków sai wykonane jest za miast żelaza z hartowanej stali. Obecnie nie jest używa na jako broń w ścisłym tego słowa znaczeniu; karateka używa sai na pokazach specjalnych sai-kata, znanych jako jigen. Robi niesamowite wrażenie w czasie prezentacji na zawodach; nadgarstki i ręce z zachwycającą zręcznością wykonują trudne i bardzo szybkie ruchy.
Współczesną odmianą tej broni jest teleskopowo składające się metalowe sai. Zarzucone ku dołowi, rozkłada się w długą stalową pałkę mierzącą około trzydziestu centymetrów. Broń ta staje się coraz bardziej popularna jako forma ochrony przed rabusiami.
TANTO
rytualny sztylet samurajski o długosci max 30 cm służący do popełniania
honorowego samobójstwa tzw Seppuku (czasami zwanym harakiri)
KATANA
tradycyjny japoński miecz o długości głowni powyżej 60 cm,
jednosiecznej, o kształcie lekko wygiętym do góry
i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec tej broni
ma kształt bogato zdobionej tarczki.
Rękojeść wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi,
z oplotem jedwabnym i elementami dekoracyjnymi.
SHURIKEN
Shurikeny nie służyły do zabijania ludzi, a jedynie do ich ranienia. Za to ich ostrza zwykle pokrywano trucizną, dzięki czemu ranny umierał na skutek działania trucizny. Zabić shurikenem - i nie będzie to śmierć na miejscu - można praktycznie jedynie przy trafieniu w gardło (tętnica szyjna, krtań) lub w oko (o ile tylko jeden z kolców przebije się przez oczodół i dotrze do mózgu).
TETSUBISHI
Małe, ostre kawałki metalu, które mają tę właściwość, że rzucone na ziemię zawsze zawsze padają tak, by jeden z ich kolców sterczał do góry. Osoba nosząca inne obuwie niż drewniane geta, następująca stopą na tetsubishi odnosi niewielką, ale bardzo bolesną ranę. W przypadku samuraja ścigającego ninja praktycznie uniemożliwia mu to kontynuowanie dalszego pościgu dopóty, dopóki nie wyjmie dokuczliwego ostrza ze zranionej stopy. Jednak nawet wtedy musi wykonać udany test wytrzymałości, by pomimo rany móc dalej ścigać umykającego ninja - oczywiście już ze zmniejszoną prędkością.
BO
Podstawowa broń Okinawa Kobudo. Mierzy 183 cm długości i jest lekko zwężany ku końcom. Dzięki swojemu zasięgowi i stosunkowo prostym technikom uważany jest za najgroźniejszą broń Kobudo. Pierwowzorem Bo był najprawdopodobniej kij używany przez wędrowców.
Wakizashi
krótki japoński miecz jednosieczny (broń biała). Posiada głownię o długości 30-45 cm, w większości posiadającą wzdłużną, wzmacniającą krawędź zwaną shinogi. Przy pochwie wakizashi noszono krótki nożyk kozuka i pałeczkę kojiri. Rękojeść wakizashi nosi nazwę tsuka, a charakterystyczny wzór na niej to uchi-himo (uchi = atak, himo = sznurek, linka).
Wakizashi była bronią bardzo popularną wśród zamożnego chłopstwa gdyż w przeciwieństwie do katany była dla nich dozwolona. Miecz ten tworzy wraz z dłuższą od niego kataną zestaw o nazwie daisho. Tylko samuraj miał prawo do noszenia dwóch mieczy (katany i wakizashi) naraz.
