Tomasz Adamek (ur. 1 grudnia 1976 w Żywcu) – polski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji International Boxing Federation (IBF) i International Boxing Organization (IBO) w kategorii juniorciężkiej oraz World Boxing Council (WBC) w kategorii półciężkiej, medalista mistrzostw Europy amatorów, międzynarodowy mistrz Polski. Zdobywca 2. miejsca w 2005 i 4. w 2006 roku w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski. Założyciel klubu sportowego KS Cios-Adamek w Gilowicach.
Jest pierwszym Polakiem, który zdobył „Muhammad Ali Giant Athlete Award”, nagrodę imienia Muhammada Alego za wybitne osiągnięcia sportowe i postawę poza ringiem, a także The Ring championship belt – pas mistrzowski magazynu „The Ring”.
Kariera amatorska:
Boksem zainteresował się w czwartej klasie szkoły podstawowej. W wieku dwunastu lat rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej klubu Góral Żywiec. Pierwszymi jego trenerami byli Stefan Gawron i Stanisław Orlicki, którzy wychowali m.in. takich bokserów jak Wiesław Małyszko czy bracia Mizia.
W 1992 roku Adamek przeszedł do GKS Jastrzębie, gdzie trenował pod kierunkiem Kazimierza Rochalskiego. Później trafił do Concordii Knurów, szkolony przez Zbigniewa Kickę (pierwszego polskiego medalistę mistrzostw świata).
Po osiągnięciu pierwszych sukcesów na ringu został powołany do kadry, gdzie indywidualne treningi prowadził z nim Janusz Gortat (dwukrotny medalista olimpijski w wadze półciężkiej).
Pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów Adamek zdobył w 1995 roku – w wadze średniej, mając niespełna 19 lat. W 1996 roku wywalczył ponownie mistrzostwo Polski w wadze średniej, a w 1997 wicemistrzostwo w wadze półciężkiej.
W 1997 roku uczestniczył w mistrzostwach świata w Budapeszcie (odpadł w 1/8 finału turnieju wagi średniej).
W 1998 roku jako jedyny z Polaków stanął na podium mistrzostw Europy w Mińsku, zdobywając brązowy medal – w wadze półciężkiej. W półfinale turnieju przegrał z mistrzem świata, Rosjaninem Aleksandrem Lebziakiem (późniejszym szkoleniowcem „Sbornej”).
W boksie amatorskim Adamek stoczył 120 walk, z których 108 wygrał.
Kariera Zawodowa:
Waga półciężka
W 1999 roku zrezygnował z przygotowań do igrzysk w Sydney i zdecydował o przejściu na zawodowstwo. Podpisał profesjonalny kontrakt z grupą Andrzeja Gmitruka – Boxing Europe, a jego pierwszym promotorem został Brytyjczyk cypryjskiego pochodzenia – Panos Eliades, prowadzący wcześniej m.in. Lennoxa Lewisa.
Swoje pierwsze zawodowe walki stoczył w Anglii w 1999 roku, kolejno w Manchesterze i Londynie. W debiucie rywalem Polaka był bokser z RPA – Israel Khumalo. Adamek wygrał pewnie, przez nokaut w pierwszej rundzie.
Pierwszym trudnym przeciwnikiem okazał się Sycylijczyk z belgijskim paszportem – Rudi Lupo, z którym Polak rozegrał zwycięski pojedynek w 2001 roku o tytuł interkontynentalny mało znanej organizacji IBC. Była to pierwsza potyczka, której nie udało mu się zakończyć przed czasem (wcześniejszych dziesięciu rywali znokautował).
W 2002 roku promotorem Adamka został Norweg Steffen Tangstad (szef firmy Modern Sports And Events, były mistrz Europy zawodowców wagi ciężkiej). 18 października tego samego roku Adamek wywalczył w Kozienicach tytuł międzynarodowego mistrza Polski, pokonując na punkty Amerykanina Clarka Laverne.
4 października 2003 roku, po zwycięstwie z Amerykaninem Edem Daltonem (nokaut w drugiej rundzie), zdobył mistrzostwo interkontynentalne federacji IBF, a 17 kwietnia 2004 roku dzięki zwycięstwu z Rosjaninem Gabraiłem Gabraiłowem (nokaut w piątej rundzie) również mistrzostwo interkontynentalne WBO. Po tej walce trener i menedżer Adamka, Andrzej Gmitruk skomentował: Tomek był znakomicie przygotowany i zdecydowanie pokonał rywala. Rosyjski pięściarz był trzykrotnie liczony: w pierwszej, trzeciej i piątej rundzie.
We wrześniu 2004 roku Adamek podpisał kontrakt z promotorem Donem Kingiem i wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rozpoczął treningi w chicagowskim „Windy City Gym” u boku Gołoty, pod okiem trenera Sama Colonny.
Dwa miesiące później – w listopadzie 2004 roku – Adamek dostał propozycję walki o wakujący po Antonio Tarverze pas mistrzowski WBC (Tarver został go pozbawiony, gdyż zamiast obowiązkowej obrony z pierwszym pretendentem WBC Paulem Briggsem, wybrał walkę z Glenem Johnsonem – mistrzem IBF).
Walka z Briggsem – zdobycie mistrzostwa świata WBC
Sędzia ringowy
Timothy Adams
Punktacja sędziowska
John Keane: 117-113
John McCarthy: 115-113
Nobuaki Uratani: 114-114
21 maja 2005 roku Adamek zmierzył się z Australijczykiem Paulem Briggsem o pas mistrza świata WBC. Wchodzącego do hali United Center w Chicago Polaka przywitało ponad 20 tys. osób oraz setki biało-czerwonych flag (po raz pierwszy przy dźwiękach utworu Funky Polaka – „Pamiętaj” [Nie zapomnij skąd tutaj przybyłem, nie zapomnij gdzie się urodziłem...]). Adamek przystąpił do potyczki z niezaleczonym pękniętym nosem (cztery tygodnie przed walką złamał go na sparingu, przez co w znacznym stopniu zakłócony został tok przygotowań). Po 12 rundach walki, stosunkiem głosów dwa do remisu, sędziowie uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza. Tym samym Adamek jako pierwszy Polak w historii wywalczył mistrzostwo świata federacji WBC w kategorii półciężkiej. Zwycięstwo przypłacił ponownym złamaniem nosa (w 2. rundzie).
Walka z Ulrichem w obronie mistrzostwa świata WBC
Na początku lipca 2005 roku ustalono, że pierwszą walkę w obronie tytułu Adamek stoczy w Niemczech, a jego przeciwnikiem będzie pierwszy w rankingu WBC pretendent, Niemiec Thomas Ulrich. Obóz Adamka, choć niechętnie (obawiał się faworyzowania przez sędziów zawodnika gospodarzy), zgodził się ostatecznie na walkę w Niemczech, ale pod warunkiem, że WBC wyznaczy do punktowania sędziów z USA.
Sędzia ringowy
Ian John Lewis Anglia
Sędziowie punktowi
Guido Cavalleri Włochy
Dick Flaherty Stany Zjednoczone
Anek Hongtongkkam Tajlandia
16 października 2005 roku w Düsseldorfie Adamek pokonał Ulricha, nokautując go prawym sierpowym w 1. minucie i 57. sekundzie 6. rundy. Niemiec po tym ciosie próbował wstać i kontynuować walkę, jednak sędzia ringowy wyliczył go i zakończył pojedynek. Do momentu nokautu Polak prowadził na punkty (po pięciu rundach miał trzypunktową przewagę 49:46).
9 marca 2006 roku Adamek wystąpił z pozwem w sądzie federalnym na Manhattanie przeciwko Don King Productions (domagał się 400 tys. dolarów odszkodowania), zarzucając swojemu promotorowi, że nie wywiązuje się z kontraktu (zorganizował przez półtora roku tylko dwie walki, a powinien co najmniej cztery). We wrześniu 2006 roku Polak wycofał pozew i przystał na ugodę.
W sierpniu 2006 roku polskiego boksera zaczął trenować Buddy McGirt – opiekun takich pięściarzy jak Arturo Gatti czy Antonio Tarver (Andrzej Gmitruk, dotychczasowy trener i menedżer Adamka, musiał poddać się operacji serca).
Rewanż z Briggsem – druga obrona mistrzostwa świata WBC
Wyprowadzone ciosy
Adamek: 986; Briggs: 756
Celne ciosy
Adamek: 272; Briggs: 248
Trafione lewe proste
Adamek: 92; Briggs: 72
Trafione silne ciosy
Adamek: 180; Briggs: 176
Sędzia ringowy
Timothy Adams
Punktacja sędziowska
Ray Hawkins: 115:111
Ken Morita: 114:112
Mauro DiFiore: 113:113
7 października 2006 roku, podczas gali w Allstate Arena w Chicago (w obecności ok. 15 tys. widzów, w tym połowa Polaków) Adamek ponownie zmierzył się z Paulem Briggsem. Był to rewanż za pojedynek sprzed niemal półtora roku, w którym Adamek zdobył pas WBC.
Już w pierwszej rundzie po lewym sierpowym Briggsa, Polak upadł i był liczony. Pod koniec rundy osiągnął jednak przewagę i zadawał więcej ciosów. Kolejne rundy należały do Polaka (szczególnie druga, po której Australijczyk musiał mieć opatrywany łuk brwiowy), jednak sytuacja odwróciła się w piątej i szóstej rundzie. Adamek popełniał poważny błąd, jakim była zbyt nisko opuszczona lewa ręka, narażając się w ten sposób na silne uderzenia pretendenta. Doznał też kontuzji nosa.
W ósmym starciu Polak serią mocnych ciosów na głowę oszołomił Australijczyka, jednak ten przetrwał napór. W dziewiątej rundzie Adamek dostał ostrzeżenie za drugi cios poniżej pasa. Jednak telewizyjna powtórka pokazała, że przynajmniej pierwszy z nich, po którym upadł Australijczyk, był prawidłowy. Sędzia powinien był liczyć Briggsa.
Decydujące okazały się dwie ostatnie rundy, w których Polak przejął inicjatywę; był świeższy, pozostawiając po sobie lepsze wrażenie. W dwunastym starciu wyprowadził aż 119 ciosów, z których 33 były celne.
Sędziowie, tak jak półtora roku wcześniej, stosunkiem głosów dwa do remisu, uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza.
Jestem bardzo szczęśliwy. Długa, roczna przerwa w ringowych startach dała o sobie znać. To był powód, że nie boksowałem zbyt dobrze – przyznał zaraz po pojedynku Adamek. Jednak obserwatorom walka się podobała. Jose Sulaiman, szef WBC wyznał: To była moja walka życia, a Jim Lampley, wieloletni komentator boksu dla HBO stwierdził: Adamek – Briggs I i II to najlepsze 24 rundy, jakie widziałem w ostatnich dwóch latach.
Za pokonanie Briggsa Adamek zarobił 300 tys. dolarów.
Walka z Dawsonem – utrata mistrzostwa świata WBC
Sędzia ringowy
Jorge Alonso
Punktacja sędziowska
Anek Hongtongkam: 110-116
Alejandro Rochin: 109-117
Peter Trematerra 108-118
3 lutego 2007 roku, podczas gali w Silver Spurs Arena w Kissimmee na Florydzie, Tomasz Adamek stracił tytuł mistrza świata WBC w wadze półciężkiej. Polski pięściarz przegrał bowiem z Chadem Dawsonem na punkty – 110:116, 109:117, 108:118. Od pierwszej rundy Polak był wolniejszy od rywala. Dawson okazał się najszybszym bokserem, z jakim kiedykolwiek rywalizowałem. Przegrałem z nim zasłużenie. Szybkość odegrała w tej walce decydującą rolę – powiedział Adamek, który poniósł tym samym pierwszą porażkę w karierze. Wydawało się, że Polak może odwrócić losy walki w 10. rundzie, gdy prawym prostym rzucił Dawsona na deski. – Złapał mnie dobrym, błyskawicznym ciosem – przyznał później Amerykanin. Dawson jednak przetrwał trudne chwile, klinczował i nie dał sobie odebrać zwycięstwa.
30 kwietnia 2007 roku szwajcarska grupa promotorska 12ROUNDS odkupiła wszystkie prawa promotorskie dotyczące Tomasza Adamka od Dona Kinga. Współwłaścicielem 12ROUNDS był biznesmen Bogusław Bagsik. Pierwszym trenerem Adamka ponownie został Andrzej Gmitruk – dyrektor Sportowy 12ROUNDS, a drugim trenerem Ireneusz Przywara.
Waga juniorciężka
Walka z Pinedą – zdobycie mistrzostwa świata IBO
Tomasz Adamek kontra Luis Pineda, 9 czerwca 2007
9 czerwca 2007 roku, podczas gali w katowickim Spodku Adamek pokonał w 7. rundzie przez techniczny nokaut Panamczyka Luisa Pinedę i zdobył tytuł mistrza świata federacji IBO w kategorii juniorciężkiej.
Polak od początku pojedynku miał zdecydowaną przewagę. Zadawał dużo celnych ciosów, kombinacje różnych uderzeń. Szczególnie z lewymi prostymi Adamka Pineda zupełnie sobie nie radził.
W siódmej rundzie Panamczyk przyjął kolejną serię ciosów, na którą nie odpowiedział własną akcją i sędzia przerwał walkę.
Walka eliminacyjna z Bellem
19 kwietnia 2008, podczas gali bokserskiej w Katowicach Adamek pokonał w siódmej rundzie przez techniczny nokaut Jamajczyka O’Neila Bella, byłego mistrza świata WBA i WBC. Tuż po zakończeniu siódmej rundy trenerzy Bella zdecydowali się poddać walkę. Czarnoskóry pięściarz swoim trenerom oznajmił, że nie ma żadnych argumentów, aby pokonać Polaka. Już w pierwszej rundzie Jamajczyk był liczony po mocnym ciosie Adamka. W kolejnych rundach Polak kontrolował przebieg walki.
Walka z Bellem była pojedynkiem eliminacyjnym, dającym zwycięzcy prawo przystąpienia do konfrontacji ze Steve’em Cunninghamem, mistrzem świata wagi juniorciężkiej federacji IBF.
Walka z Cunninghamem – zdobycie mistrzostwa świata IBF
Adamek po wygranej walce z Cunninghamem, 2009 r.
Sędzia ringowy
Earl Morton
Punktacja sędziowska
Clark Sammartino: 112:114
Shafeeq Rashada: 115:112
John Stewart: 116:110
Wyprowadzone ciosy
Adamek: 480; Cunningham: 690
Celne ciosy
Adamek: 186; Cunningham: 205
11 grudnia 2008 roku w hali Prudential Center w Newark Adamek pokonał Steve’a Cunninghama w walce o tytuł mistrza świata IBF w wadze juniorciężkiej. Cunningham trzy razy lądował na deskach (w drugiej, czwartej i ósmej rundzie), lecz za każdym razem się podnosił. Pojedynek trwał na pełnym dystansie 12 rund. Sędziowie punktowali: 112-114, 116-110, 115-112 na korzyść Polaka.
Przełomowa była czwarta runda. Cunningham zadał w niej 21 ciosów z rzędu, ale Adamek przezwyciężył kryzys i doprowadził do nokdaunu rywala. Była to druga porażka w karierze Cunninghama. W 2006 roku jego pogromcą był inny Polak – Krzysztof Włodarczyk.
Walka z Banksem w obronie mistrzostwa świata IBF
Sędzia ringowy
Eddie Cotton
Sędziowie punktowi
Lynne Carter
Benoit Roussel
Steve Weisfeld
27 lutego 2009 roku w hali Prudential Center w Newark, w obecności ponad 12 tys. widzów (w tym około 8 tys. Polaków), Adamek wygrał walkę w pierwszej obronie tytułu mistrza świata IBF z Amerykaninem Johnathonem Banksem, nokautując go w ósmej rundzie. Najpierw po prawym prostym w szczękę Banks przewrócił się i był liczony. Natychmiast po wznowieniu walki Adamek rzucił się na wciąż oszołomionego rywala i zadał serię uderzeń, po której Banks po raz drugi osunął się na matę ringu. Sędzia Eddie Cotton przerwał pojedynek i ogłosił techniczny nokaut.
Polski pięściarz oprócz obrony pasa IBF, wywalczył tytuł mniej znaczącej federacji IBO.
Waga ciężka
18 października 2009 roku Adamek oficjalnie zrzekł się mistrzowskiego tytułu IBF, aby przejść do wyższej kategorii wagowej i walczyć przeciwko Andrzejowi Gołocie o interkontynentalny pas IBF w wadze ciężkiej. 24 października w Łodzi Adamek pokonał rywala przez techniczny nokaut w 5. rundzie (wcześniej Gołota był dwukrotnie liczony). Walka była najchętniej oglądanym wydarzeniem sportowym w Polsce w 2009 roku. Zgromadziła przed telewizorami 8,2 mln widzów[14][15].
7 lutego 2010 roku w Prudential Center Adamek odniósł zwycięstwo po wyrównanej walce z Jasonem Estradą. Pokonał go na punkty (115:113, 116:112, 118:110), broniąc pas IBF Intercontinental. Dzięki tej wygranej w marcu został sklasyfikowany w oficjalnym rankingu IBF na 6. miejscu na świecie w kategorii ciężkiej.
24 kwietnia 2010 roku w Ontario zmierzył się z Chrisem Arreolą. Odniósł zwycięstwo stosunkiem dwa do remisu (114:114, 117:111, 115:113), górując nad rywalem wyszkoleniem technicznym, dynamiką i szybkością. Obronił przy tym pas IBF International i zdobył pas mistrza NABO. Była to pierwsza walka Adamka, w której prowadzili go Roger Bloodworth i Ronnie Shields, zastępujący Andrzeja Gmitruka, który z powodów zdrowotnych musiał zrezygnować z prowadzenia polskiego boksera. Dzięki tej wygranej, 25 kwietnia Adamek został sklasyfikowany przez fachowy serwis BoxRec na miejscu 4. (za Władymirem i Witalijem Kliczką oraz Davidem Haye’em), a przez magazyn „The Ring” na 5. (za braćmi Kliczko, Haye’em i Aleksandrem Powietkinem) w wadze ciężkiej na świecie.
21 sierpnia 2010 roku w Newark pokonał zdecydowanie na punkty Michaela Granta w obronie pasów IBF International i NABO. Sędziowie zdecydowali jednogłośnie o zwycięstwie Adamka (117:111, 118:110, 118:111). Niecałe cztery miesiące później Polak znokautował w 5. rundzie Vincenta Maddalone.
W styczniu 2011 Adamek podpisał kontrakt na walkę o mistrzostwo świata WBO i IBF z Władimirem Kliczko (planowaną na wrzesień 2011 w Polsce), a także na wcześniejszy pojedynek z Kevinem McBride’em – którego 9 kwietnia pokonał na punkty (120:107, 119:108, 119:108).
Walka z Kliczką o mistrzostwo świata WBC
Kliczko i Adamek po podpisaniu kontraktu na pojedynek o mistrzostwo świata, 24 maja 2011
Ostatecznie przeciwnikiem Adamka w walce o mistrzostwo świata został jednak starszy z braci Kliczków, Witalij, gdyż Władimir podjął decyzję o zmierzeniu się w unifikacyjnej walce z Davidem Haye’em. Stawką pojedynku Adamka z Witalijem było należące do Ukraińca mistrzostwo świata WBC. W kwietniu manager Kliczków zdecydował, że walka odbędzie się 10 września 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu. Tym samym uświetniła ona oddanie nowo wybudowanego obiektu do użytku.
Pojedynek miał jednostronny przebieg. Dysponujący znaczną przewagą warunków fizycznych Kliczko (wzrost 201 cm, zasięg 201 cm, waga 110 kg) wypunktowywał Polaka (wzrost 187 cm, zasięg 191 cm, waga 98 kg) ciosami prostymi, wyraźnie wygrywając każdą rundę (w 6. Adamek był liczony). Polak ograniczał się jedynie do pojedynczych, z reguły nieskutecznych akcji. W końcu, w 10. rundzie sędzia zdecydował się przerwać walkę ze względu na całkowitą dominację Ukraińca, który w rezultacie po raz 9. z rzędu obronił tytuł.
Walki po przegranej z Witalijem Kliczko
24 marca 2012 roku Adamek stoczył kolejny pojedynek. Tym razem wygrał jednogłośnie z Nagym Aguilerą. Sędziowie punktowali: 99:90, 100:90, 100:90. Było to 45. zwycięstwo Górala na zawodowym ringu przy 2 porażkach.
16 czerwca 2012 roku na dystansie dwunastu rund zmierzył się z Amerykaninem Edwardem Chambersem. Walka odbyła się w Prudential Center w Newark. Stawką pojedynku był pas IBF North America.
8 września 2012 roku Tomasz Adamek po emocjonującym pojedynku z Travisem Walkerem, w którym w 2. rundzie obaj pięściarze byli liczeni przez sędziego, wygrał przez techniczny nokaut w 5. rundzie. Była to pierwsza obrona pasa IBF North America przez Tomasza Adamka.
22 grudnia 2012 roku Adamek po wyrównanej walce zwyciężył niejednogłośnie na punkty (115-113, 116-112 i 113-115 dla Amerykanina) Steve’a Cunninghama, broniąc drugi raz pas IBF North America oraz zdobywając prawo walki w oficjalnym eliminatorze do tytułu Mistrza Świata IBF z Kubratem Pulewem. Wynik walki został uznany za kontrowersyjny. Po zakończonym pojedynku Michael Buffer błędnie ogłosił werdykt remisowy, by po chwili skorygować punktację pierwszego sędziego ze 115:115 na 115:113 dla Adamka.
3 sierpnia 2013 roku Tomasz po 10 rundowym pojedynku, który nie przysporzył mu problemu pokonuje jednogłośnie na punkty Dominicka Guinna. Polski zawodnik od początku przeważał szybkością, przygotowaniem i lewymi prostymi. Sędziowie punktowali ten pojedynek (98-92, 99-91, 99-91). Dla Tomasza Adamka pojedynek z Amerykaninem był pierwszym od czasu grudniowego starcia ze Steve’em Cunninghamem.
Wymiary:
wzrost – 187 cm
zasięg ramion – 191 cm
waga – 100,2 kg (2013)
Źródło: wikipedia
